आवडती जुनी हिंदी गाणी: ५. जिसे तू कबुल कर ले

  

देवदास (1955) चित्रपटातलं हे गीत. एस डी बर्मन संगीतकार. गायिका अर्थात लता.

या गाण्यात खूप चकीत व्हावं असं मिक्सिंग आहे

एकतर वेगवेगळी वाद्यं वापरली आहेत. सरोद,टाळ, ढोलक, तबला, सतार, बुलबुल तरंग, बासरी, बीन, कितीतरी. अगदी एकमेकांबरोबर न जाणारी. 

शिवाय यात तालही वेगळे आहेत. एका तमासगिरीच्या तोंडी अन भजनी ताल अन टाळही.

मूडही आर्जव, दु:ख, निराशा, झिडकारलेपणाची भावना,  तो परततो तेव्हा थोडा जीव भांड्यात पडतो असा,  सगळं पणाला लावणं,पुन्हा आर्जव, प्रेमाची कबुली, समर्पण, त्याच्यावरचं अवलंबित्व अन पुन्हा शेवटी एक दर्दभऱाच पण सुकून.. त्या त्या मुडनुरुप वाद्य अन धून येत रहातात. अन इतकं वैविध्य असूनही गाणं एकसंधच. स्टोरी टेलिंगचं एक उत्तम उदाहरण ठरावं हे गाणं. अन वैजयंतीमालाच सहज नृत्य, तिचा अभिनय- कायिक, चेहऱ्यावरचा. अन दिलिप कुमार "द ट्रॅजेडी किंग"चं "सगळं सगळं सोडून दिलय, अगदी जगणंही! केवळ तुझ्या सुरांमुळे पाय परत फिरलेय. पण तेही फार वरवर काम करताहेत, आतून तर मी पूर्ण कफल्लक झालोय",  हे ठसवत रहाणं तेही अतिशय खरं वाटावं असं. 

थोड्या संथ वाटतील, भाबड्या वाटतील, शब्दांना त्यातील अलवार भावना भिडतील, नायकनायिकेच्या रुपात स्वत:ला ढालतील; अशा गाण्यांच्या प्रेमात आमची पिढी ☺️

नव्या पिढीला अरे काय बावळट आहे का असे वाटू शकतं. पण आमची मनं गलबलतात ही गाणी ऐकता, बघताना. अशी सटल दुखरी गाणी वरवर पहाता दु:खं देतात; पण मनात आतून एक अलवार सुकून देतात. या गाण्यात जसा तिला शेवटी मिळालाय. माहितीय क्षणिक आहे, पण तोही पुरेल आयुष्यभर असा काहीसा☺️🙃